HAYATI VASFI TAŞYÜREK

Şair (D. 17 Mayıs 1931, Tanır kasabası / Afşin / Kahramanmaraş - Ö. 20 Nisan 1990, Ankara). Şiirlerinde ustası M. Ferahî Sağ’ın verdiği Vasfî mahlasını kullandı. Yüzbaşı Hüseyin Dede Efendi’nin çocuğu olarak dünyaya geldi. Resmi bir öğrenim görmeden kendi kendisini yetiştirdi. Politika ile ilgilenerek iki dönem Tanır Belediye Başkanlığı, ayrıca sendikacılık ve müşavirlik görevlerinde bulundu. 1964 yılında Afşin’de Efsus adlı bir gazete çıkardıysa da gazetesi uzun ömürlü olmadı. Şiirlerinde hece ölçüsünü kullandı.
“1980 yılı başlarından Tanır’dan kalkıp Ankara’ya gelmiş. Demetevler semtinde bir ev kiralamış. Hemen hemen haftanın yedi günü birlikte olurduk. Şair Cemal Safi’nin Aydınlıkevler semtindeki oto galerisinde, şiir okuya okuya çiğ köfte yoğururdu bize. Her şair gibi o da para sıkıntısı içindeydi. Gündüzleri, Demetevler postanesinin önünde telefon jetonu sattığını ölümünden sonra öğrenebilmiştik. Zaten kalp krizi de onu, Ulus’tan, satmak için telefon jetonu almaya giderken dolmuşun içinde yakalamış. Bize kalp rahatsızlığından bazen söz ederdi. Parası yoktu ki, bir hastaneye yatsın da açık kalp ameliyatı olsun. Evlâtlarından devamlı şikâyet ederdi. Hepsi de bir vurdumduymazlık içinde derdi. Bunu bir şiirinde şöyle dile getirmişti.
“Oğullarım damat gitti geline
Kızım vardı, verdim elin dölüne
Kaldım bir yaşlanmış hatun eline
Ben hizmet beklerim, o hizmet bekler” (Halil Soyuer)
ESERLERİ (Şiir):
Kalbimdeki Arzu (1951), Yedi Uyurlar Destanı, Dile Gelen Anadolu (1973), Acılar Bulutu, Ebesinin Oğlu, Gelin Başlı Dağlar, Türkmen Türküleri, Ülkü Tomurcukları (1976), Nazar (1992).